Χρησιμοποιώντας ως υλικό ποικίλες αποφάνσεις που έχουν παραχθεί τελευταία στην ελληνική κοινωνία (δημοσιεύματα στον πολιτικό ή στον αθλητικό τύπο, συνθήματα διαδηλώσεων, δηλώσεις πολιτικών, βιβλία αγωνιστών, αυτοβιογραφίες μουσικών), το βιβλίο αυτό ανιχνεύει, «συμπτωματολογικά», εκδηλώσεις ενός υλικού που περισσεύει, που δεν καλύπτεται από την πανηγυρική διαβεβαίωση ότι η ένοπλη ταξική σύγκρουση ήταν ένα κακό όνειρο που πέρασε.
Δεν είναι ένα βιβλίο για την ιστορία του εμφυλίου, αλλά ένα βιβλίο για την επιβίωση της μνήμης του, για τη διαχείριση του ανυπόφορου υλικού που μας κληροδότησε. Ισχυρίζεται ότι η σύγκρουση της δεκαετίας του 40, αντίθετα προς το επίσημο σχήμα που μας δίνεται για να (μην) σκεφτούμε γι’ αυτή, υπήρξε η εξαιρετική στιγμή η οποία καθόρισε την μετέπειτα κανονικότητα. Η έκβασή της, και η έστω «διορθωμένη» ανάμνησή της, είναι αυτό που, μένοντας άρρητο, παράγει όλους τους λόγους περί της νεοελληνικής πολιτικής και τους δίνει το νόημά τους.
Περιέχει αποκαλυπτικά άρθρα και κείμενα όπως "Ο ρεβανσισμός των νικητών", "ο δεξιός ριζοσπαστισμός ως επιστήμη", κ.α.
Μια πολεμική στην "αναθεώρηση" της ιστορίας από τους κυρίαρχους και την επίσημη ιδεολογία, την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της.