Ο ίδιος βιώνει όχι μονάχα τη βαρβαρότητα του εγκλεισμού, αλλά και την αυθαιρεσία ενός ολόκληρου δημοσιογραφικού-αστυνομικού-δικαστικού συμπλέγματος που χρησιμοποίησε ακόμα και τα pulp διηγήματά του ως "ακλόνητο" στοιχείο ενοχής για απαλλοτρίωση τράπεζας.
Η λογοτεχνική και πολιτική γραφίδα του Τάσου Θεοφίλου δεν παρατηρεί μονάχα τη ζωή της φυλακής, δεν περιγράφει μονάχα το καφκικό σύμπαν της καταστολής, αλλά ανατέμνει τη σύγχρονη δυστοπία του κράτους έκτακτης ανάγκης. Η λογοτεχνική και πολιτική γραφίδα του Τάσου Θεοφίλου εκπληρώνει ένα ύψιστο πολιτικό καθήκον, πέρα από την ανάλυση και ερμηνεία της σύγχρονης βαρβαρότητας. Την αντίσταση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μέχρι το οριστικό τέλος της βαρβαρότητας αυτής.
Όπως αναφέρει ο ίδιος στο βιβλίο του: «Σκληραίνουν τα μάτια μου να αντικρίζω την πραγματικότητα της φυλακής. Άνθρωποι που βρέθηκαν εδώ από μια αμείλικτη εξουσία, από μια ασύδοτη δύναμη, να σέβονται μόνο τη δύναμη. Εδώ μέσα αναπαράγεται όλη η αθλιότητα του καπιταλισμού με τους πιο χοντροκομμένους και κτηνώδεις όρους. Από την άλλην, οι κρατούμενοι σε έναν τόσο μικρό χώρο να παριστάνουν ότι ζούνε. Και πράγματι, κάποιοι να τα καταφέρνουν. Τελικά να ζούνε. Και ανάμεσα στους νεκρικούς τοίχους να αναπτύσσεται ζωή και να βγαίνουν αγριόχορτα ποτισμένα με τον καημό και την ένταση και την αδικία και την αναμονή. Αλλά να βγαίνουν, να φυτρώνουν μέσα από τα τσιμέντα. Να προσπαθούν οι άνθρωποι να μείνουν ζωντανοί, και κάποιοι να τα καταφέρνουν. Να αναπτύσσεται ένας ολόκληρος πολιτισμός, κτηνώδης αντανάκλαση και συμπύκνωση της κοινωνίας, κτηνώδης χωρίς προσχήματα. Όμως, ένας ολόκληρος πολιτισμός στο περιθώριο της κοινωνίας και κάτω από την πιο μυτερή γωνία του τακουνιού της εξουσίας.
Και η ζωή προχωράει σε γκρι φόντο. Ούτε πιο αργή, ούτε πιο γρήγορη, ούτε ίδια.»
